JAZZAMEK #43
g. 19 | Pianohooligan i Kuba Więcek „Themes Of Dracula”
Sala Wielka, bilety: 35 zł (przedsprzedaż) 40 zł (w dniu koncertu)


Pianohooligan i Kuba Więcek interpretują słynny soundtrack Wojciecha Kilara. Premiera "Themes Of Dracula”. 

19 sierpnia nakładem wytwórni Anaklasis ukazał się album Piotra Orzechowskiego (Pianohooligana) i Kuby Więcka pt. „Themes Of Dracula”. 

Dwóch intrygujących twórców młodej sceny improwizowanej spotyka się w pierwszym wspólnym wydawnictwie. Duet zmierzył się z kultową ścieżką dźwiękową do „Bram Stoker's Dracula” Francisa Forda Coppoli z 1992 r.

Piotr Orzechowski nie bez powodu zwany jest Pianohooliganem – z satysfakcją demoluje granice pomiędzy dawnym i nowym, klasyką i jazzem. Natomiast Kuba Więcek to jeden z najbardziej wszechstronnych jazzmanów swojego pokolenia, który z upodobaniem znajduje dla swojej muzyki nowe konteksty, brzmienia i wyzwania. Ktoś powie, że Orzechowski i Więcek biorąc się za Kilara szargają świętość. Jednak to, co stworzyli, wznosi wariacje na temat muzyki filmowej Wojciecha Kilara na zupełnie nowy poziom.

Zobacz teledysk: Themes Of Dracula (reż. Natan Berkowicz): https://www.youtube.com/watch?v=Uw89uhk99xQ

„Traktuję tę muzykę jako przekrój tego, co do tej pory z Kubą zagraliśmy. Od początku mieliśmy dwie skłonności: albo wspólna impulsywność, albo wspólne konstruowanie. Tutaj, opierając się na tych motywach Kilara, one pierwszy raz się spotkały, więc to chyba nasz pierwszy utwór – rodzaj suity” – mówi Piotr Orzechowski.

Na płycie THEMES OF DRACULA usłyszymy tę samą strategię, którą znamy z oryginalnej ścieżki dźwiękowej Kilara: łączenie użytkowości i autonomii muzyki. Tematy z Draculi brzmią wyraziście, słychać je wyraźnie, choć zawsze inaczej, zawsze w kontrze i reinterpretacji w stosunku do oryginału. Orzechowski i Więcek podchodzą do oryginału z szacunkiem, ale nie jak do nienaruszalnej świętości. Szybko budują własną przestrzeń, która – choć wywiedziona z muzyki Kilara – staje się ich autonomiczną kreacją.

Jazz jest tu tylko jednym z punktów odniesienia, fortepian i saksofon dialogują, wchodzą w interakcje na znacznie szerszym polu, zostawiają w tyle rozszerzone harmonie jazzowe, swingowanie. Liczą się reakcja, refleks, komentarz, odbicie, wsłuchanie w pauzę, w tembr, wspólne szukanie nastroju i kierunku rozwijanej narracji w tej improwizowanej kompozycji, czy też – zakomponowanej improwizacji.