Sztuka Tadeusza Różewicza otwiera nową epokę w polskim teatrze, przynosząc dokonania ówczesnej zachodniej awangardy – Becketta i Ionesco, a zarazem nadając im polski charakter, w którym dziedzictwo romantyzmu łączy się z wojenną traumą. Scena przedstawia „pokój, przez który przechodzi ulica”. W środku sceny tkwi łóżko, na nim Bohater. Wokół niego płynie rzeczywistość: historia wielka i indywidualna, wspomnienia i bieżące dylematy, rodzinne uwikłania i wyzwania dziejowe, spotkania z żywymi i umarłymi. Dziś równie dobrze jak kiedyś rozumiemy jego zagubienie i bezsilność wobec nurtu, którym płynie świat. W inscenizacji reżyser zamierza zadać pytanie, czy można być bohaterem dziś, w „niebohaterskich czasach” i co to właściwie dla nas oznacza, skoro...

Sztuka Tadeusza Różewicza otwiera nową epokę w polskim teatrze, przynosząc dokonania ówczesnej zachodniej awangardy – Becketta i Ionesco, a zarazem nadając im polski charakter, w którym dziedzictwo romantyzmu łączy się z wojenną traumą. Scena przedstawia „pokój, przez który przechodzi ulica”. W środku sceny tkwi łóżko, na nim Bohater. Wokół niego płynie rzeczywistość: historia wielka i indywidualna, wspomnienia i bieżące dylematy, rodzinne uwikłania i wyzwania dziejowe, spotkania z żywymi i umarłymi. Dziś równie dobrze jak kiedyś rozumiemy jego zagubienie i bezsilność wobec nurtu, którym płynie świat. W inscenizacji reżyser zamierza zadać pytanie, czy można być bohaterem dziś, w „niebohaterskich czasach” i co to właściwie dla nas oznacza, skoro...

Najgorętszy dziś w Polsce duet teatralny (Piaskowski/Sulima) przenosi na scenę jeden z największych sukcesów wydawniczych ostatnich lat. Chłopki to nie tylko rzetelny i barwny reportaż o realiach życia naszych babek i prababek, opowiadający o przeszłości naszego świata z perspektywy kobiecej, ale także esej o wiejskiej kulturze, którą – mimo przełomu cywilizacyjnego – wciąż nosi w sobie większość z nas. Spektakl nie będzie jednak zwykłą inscenizacją wątków z bestsellera Joanny Kuciel-Frydryszak. Piaskowski i Sulima, inspirując się wątkami z książki, umieszczają je w naszej teraźniejszości. Tworzą autorską, przerysowaną, przepełnioną czarnym humorem wizję naszego świata, co gwarantuje publiczności świetną (choć nie bezrefleksyjną) zabawę. „Zainspirowani...

MONODRAM. Porywająca Magda Biegańska jako Agda Nanska, aktorka w średnim wieku i o średnich umiejętnościach, która nie zrobiła kariery, bo cała składa się z wątpliwości, skrupułów i obaw. Przyłapana w garderobie zwierza się ze swoich dylematów. Balansując między komizmem a rozpaczą, między szczerością a maską, w takim samym stopniu szuka otuchy, co daje ją widowni. Kto zdoła się wdrapać na Scenę na Strychu, z pewnością nie pożałuje! UWAGA! Wejście na spektakl przez hall Starego Ratusza (schodami nad Restauracją Ratuszowa)

MONODRAM. Porywająca Magda Biegańska jako Agda Nanska, aktorka w średnim wieku i o średnich umiejętnościach, która nie zrobiła kariery, bo cała składa się z wątpliwości, skrupułów i obaw. Przyłapana w garderobie zwierza się ze swoich dylematów. Balansując między komizmem a rozpaczą, między szczerością a maską, w takim samym stopniu szuka otuchy, co daje ją widowni. Kto zdoła się wdrapać na Scenę na Strychu, z pewnością nie pożałuje! UWAGA! Wejście na spektakl przez hall Starego Ratusza (schodami nad Restauracją Ratuszowa)

15 marca 44 roku przed naszą erą dobiegający sześćdziesiątki Juliusz Cezar, pokonawszy rywali w wyścigu o władzę, pada ofiarą spisku swoich bliskich współpracowników: w sali zebrań rzymskiego senatu dwadzieścia trzy razy wbijają się w niego ostrza sztyletów. Śmierć dyktatora staje się początkiem wojny domowej, którą wygrywa ostatecznie Oktawian, adoptowany syn Cezara. Obejmując rządy, przybiera on imię Cezara i odtąd na tysiąclecia zrasta się ono z najwyższą władzą (w języku polskim w brzmieniu „cesarz”, w niemieckim „Kaiser”, w rosyjskim „car” itd.). W 1599 roku trzydziestopięcioletni William Szekspir, mając za sobą dekadę udanej kariery dramatopisarskiej na scenach Londynu (zdążył już napisać m.in. Ryszarda III, Poskromienie złośnicy, Romea...

15 marca 44 roku przed naszą erą dobiegający sześćdziesiątki Juliusz Cezar, pokonawszy rywali w wyścigu o władzę, pada ofiarą spisku swoich bliskich współpracowników: w sali zebrań rzymskiego senatu dwadzieścia trzy razy wbijają się w niego ostrza sztyletów. Śmierć dyktatora staje się początkiem wojny domowej, którą wygrywa ostatecznie Oktawian, adoptowany syn Cezara. Obejmując rządy, przybiera on imię Cezara i odtąd na tysiąclecia zrasta się ono z najwyższą władzą (w języku polskim w brzmieniu „cesarz”, w niemieckim „Kaiser”, w rosyjskim „car” itd.). W 1599 roku trzydziestopięcioletni William Szekspir, mając za sobą dekadę udanej kariery dramatopisarskiej na scenach Londynu (zdążył już napisać m.in. Ryszarda III, Poskromienie złośnicy, Romea...

15 marca 44 roku przed naszą erą dobiegający sześćdziesiątki Juliusz Cezar, pokonawszy rywali w wyścigu o władzę, pada ofiarą spisku swoich bliskich współpracowników: w sali zebrań rzymskiego senatu dwadzieścia trzy razy wbijają się w niego ostrza sztyletów. Śmierć dyktatora staje się początkiem wojny domowej, którą wygrywa ostatecznie Oktawian, adoptowany syn Cezara. Obejmując rządy, przybiera on imię Cezara i odtąd na tysiąclecia zrasta się ono z najwyższą władzą (w języku polskim w brzmieniu „cesarz”, w niemieckim „Kaiser”, w rosyjskim „car” itd.). W 1599 roku trzydziestopięcioletni William Szekspir, mając za sobą dekadę udanej kariery dramatopisarskiej na scenach Londynu (zdążył już napisać m.in. Ryszarda III, Poskromienie złośnicy, Romea...