Występuje: Bartosz Bandura
Adaptacja, reżyseria, scenografia: Bartosz Bandura
Aranżacje muzyczne: Łukasz Michalski
Projekt graficzny materiałów promocyjnych: Maciej Majchrzak
 
Stachura – poeta, prozaik, pieśniarz, wagabunda. Poetaa tragiczny, nazywany także wiecznym chłopcem, wieczny buntownik z niespokojną duszą. Porywał i porywa nadal, inspiruje. Tytuł utworu pochodzi z dziennika Edwarda Stachury.
Poeta prowadził go kilka miesięcy przed tragiczną śmiercią, zanim popełnił samobójstwo. Dziennik stanowi wstrząsające świadectwo zmagania się poety z cierpieniem, czasem i losem, zakończone pogodzeniem się z tym, co nieuniknione.
„Najważniejszy z tekstów Stachury i jeden z najlepszych, moim zdaniem, w polskiej literaturze powojennej. Napisane lewą ręką, zakończone śmiercią, więc przypieczętowane samym sobą wyznanie. Przestało mu smakować życie, a Stachura nie mógł żyć, nie delektując się światem.”
 
                                 Jerzy Satanowski, Biała Lokomotywa (2011)
 
Bartosz Bandura
Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie (dziś AST). Studiował również w San Diego (Stany Zjednoczone) oraz uczestniczył w programie wymiany artystycznej w Conservatório de Macau (Chiny).
Jeszcze na studiach wystąpił w filmie pt. I była miłość w getcie reżyserii Andrzeja Wajdy, Agnieszki Holland i Agnieszki Dylewskiej.
Związany z Teatrem im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim.
Współpracuje m.in. z krakowskim Teatrem Łaźnia Nowa (gdzie występuje u boku Jana Peszka) oraz z poznańskim, autorskim teatrem Lecha Raczaka – Orbis Tertius.
Zagrał tytułową rolę w spektaklu pt. Ony (reż. A. Moś-Kerger), który prezentowany był w ramach programu Instytutu Teatralnego – Teatr Polska. Finalista 20. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
Najciekawszy debiut 2014 według miesięcznika Teatr. Znalazł się u boku takich aktorów jak Jan Englert czy Adam Ferency w prestiżowym rankingu – 22. Subiektywnym Spisie Aktorów Teatralnych autorstwa Jacka Sieradzkiego, redaktora naczelnego miesięcznika Dialog. Laureat honorowego indywidualnego
wyróżnienia 25. edycji Konkursu o Złotego Yoricka na Festiwalu Szekspirowskim w Gdańsku (2018).
Wykładowca podstaw ruchu scenicznego oraz świadomości ciała na kierunku aktorskim w Regionalnym Ośrodku Edukacji w Poznaniu. Prowadził liczne warsztaty w kraju, jak i zagranicą (Niemcy, Włochy, Łotwa, Portugalia, Belgia, Korea Płd., Islandia). Autor oraz reżyser takich spektakli, jak Feel-X Nowowiejski
(w ramach obchodów roku Feliksa Nowowiejskiego) oraz Pusty Błękit (w ramach festiwalu Leszno Barok Plus). Wielokrotny stypendysta Instytutu Muzyki i Tańca w ramach programu wspierania aktywności międzynarodowej. Współpracował z fundacją Stary Browar Nowy Taniec w ramach projektu badawczego autorstwa Isabelle Schad – Collective Jumps. Uczestnik wyprawy do Republiki Chakasji pt.
Grotowski – od szamanizmu do teatru, organizowanej przez fundację Plac Teatralny we współpracy ze Związkiem Artystów Scen Polskich. 

 
Fragmenty recenzji
 
„To tekst gęsty, każde słowo wydaje się ważne, w całości byłby trudny do udźwignięcia zarówno dla aktora, jak i widza, tak skondensowane emocje niesie. Bartosz Bandura dokonuje więc wyboru, a czyni to wrażliwie, ocalając sens całego utworu i umiejętnie (...). Bandura dyskretnie operuje środkami artystycznego wyrazu, gra na półtonach, powala wybrzmieć ciszy, daje odbiorcy czas na namysł, oszczędny
w gestach, z małą ilością najniezbędniejszych rekwizytów, trafnie oddaje postać zawieszoną na krawędzi życia, mówiącą o tego życia pięknie i powadze, rozpaczliwie szukającą ocalającej nadziei. Stachura odczytywany przez Bartosza Bandurę jest przejmujący i aktualny. Widzowie po spektaklu byli wzruszeni (...) publiczność
doświadczyła katharsis.”
                                                       Daria Lisiecka, stachuriada.pl
 
„Publiczność wręcz zamilkła. Bandura sugestywnie upodobnił postać do każdego człowieka, którego przecież spotykamy i który żyje w każdym z nas. Mniejszy czy większy buntownik, wobec którego nie można być obojętnym, gdy chce się i trzeba żyć.”
                                                     Jerzy Hajduga, jerzyhajduga.pl
 
„Bandura mądrze skompilował teksty Edwarda Stachury i mądrze je powiedział. Właściwie przez te kilkadziesiąt minut po prostu był Stachurą.”
                                                 Tomasz Walczak, naszemiasto.pl
 
„Świetny monodram. Bardzo dobry przekaz treści. Wzruszające oddanie poczucia wyobcowania aż do stanu obłędu. Warto.”                                                                                                                                                                                      j                                                                      kultura.poznan.pl