Spektakl otwierający obchody Jubileuszu 55-lecia Teatru Ósmego Dnia pod hasłem Więcej niż jedno życie
W związku z 55-leciem istnienia Teatru Ósmego Dnia, które celebrowane będzie pod jednym, adekwatnym hasłem Więcej niż jedno życie, zespół teatru postanowił powrócić do przedstawienia Portiernia, pokazanego po raz pierwszy w 2003 roku.
Ten poruszający, bardzo mocny wizualnie spektakl dotyka problemów, które wciąż pozostają aktualne: naszej ksenofobii, nietolerancji, niepamięci oraz pogardy dla biednych i wykluczonych.
Kiedyś my jako całe społeczeństwo, (także my, jako zespół), doświadczaliśmy życia w biedniejszej, „gorszej” części świata. Myśleliśmy, że to doświadczenie uczyni nas wszystkich wrażliwszymi dla spraw imigrantów, którymi też byliśmy i sprawi, że otworzymy serca dla tych, którzy dziś żyją za „żelazną” kurtyną . Ale tak się wtedy nie stało, a dziś jest jeszcze trudniej... 
Zespół Teatru Ósmego Dnia

Świat tworzy idea podziału – przez szlaban, selekcję, portiernię. Jesteśmy już po drugiej stronie, w kręgu dobrej cywilizacji. W biegu do portierni śpieszy się nawet duchowny w czerwonej sutannie – aby szlaban pobłogosławić – i przejść na drugą stronę. Lecz co z tamtymi, którzy pozostali za, cierpią i głodują? – jeżeli o nich zapomnimy, stracimy wieczność – słyszymy ze sceny. Życie bez pamięci jest ucieczką. Bez pamięci tracimy człowieczeństwo.
To przejmujący spektakl. Kiedy nagle zawyje alarmowa syrena i wierci dźwiękiem dziurę w mózgu, budząc niepokój, porusza także pamięć. O naszych mrocznych czasach, które mamy za sobą, ale inni – nie (…).
Grzegorz Józefczuk

„Ósemki” mówią, że nie można zapomnieć o tamtym uczuciu opuszczenia, niedowartościowania. Próbują ukazać bezwzględność nowego ładu moralno-ekonomicznego. W tej rzeczywistości nie ma miejsca na kompleksy, roztrząsanie przeszłości, wahania, wątpliwości. Słabi, brzydcy, kalecy nie dostaną żadnej szansy. „Ósemkom” nie podoba się pycha nuworyszy. Bezczelność w zapominaniu o tym, kim byliśmy. Głuchota na cudze cierpienie i nędzę. Albo po prostu cicha, parszywa radość, że są wreszcie gorsi od nas. Których nie lubimy, bo przypominają naszą niegdysiejszą gorszość".

Łukasz Drewniak, „Przekrój” 2003, nr 28

Realizacja zespołowa
Scenografia, światło: Jacek Chmaj
Muzyka: Arnold Dąbrowski
Wykonawcy: Ewa Wójciak, Adam Borowski, Tadeusz Janiszewski, Marcin Kęszycki, Janusz Stolarski
Technika: Piotr Najrzał, Przemysław Mosiężny, Jakub Staśkowiak

Wykorzystano teksty: Krzyk Czarnobyla Swietłany Aleksijewicz, Eva Klonowski Wojciecha Tochmana, Amerykański fikcjonarz Dubrawki Ugresić, Długa agonia Czeczenii Krystyny Kurczab-Redlich, Plastików nie wpuszczam w żadnych okolicznościach Wojciecha Orlińskiego.
Premiera pierwszej wersji spektaklu: 11 czerwca 2003