„Jako dziecko lubiłam dotykać murów kamienic – zdawało mi się, że czuję, jak oddychają. Zaglądałam w okna domów i zastanawiałam się, kto w nich wcześniej mieszkał. Jakie dzieci się tu bawiły, czyje stopy biegały po kocich łbach bałuckich uliczek? (…) Każde miejsce ma do opowiedzenia jakąś historię. Wystarczy tylko przyłożyć ucho i słuchać” – autorka powieści, Joanna Fabicka.

Przedstawienie, oparte na książce o tym samym tytule, w poetycki, surrealny i niepozbawiony poczucia humoru sposób przybliża widzom obraz życia w łódzkim getcie. Pojawia się tu lokalna topografia, znajome ulice i mroczne zakamarki.

Bohaterką, która będzie je przemierzać, jest mieszkająca na łódzkich Bałutach Zosia. Jej matka, pogrążona w wirze pracy i zarabiania pieniędzy, zostawia Zosię na całe wakacje pod opieką ekscentrycznej ciotki Róży. Zosia nie przeczuwa, że wraz z przyjazdem ciotki nudne lato zamieni się w niezwykłą przygodę. A to nie jedyne zaskoczenie, jakie ją czeka. Zosia pozna też nową koleżankę, rudowłosą Rutkę, która pokaże jej swoje podwórko – niby inne, a wyglądające znajomo.

Zosia jest bowiem wysłanniczką ze świata, który już nie istnieje – dzięki niej bohaterka,
a wraz z nią widzowie spektaklu, przeżyją emocjonalną podróż w przeszłość. Dziewczyny żyją w dwóch różnych rzeczywistościach i samotnościach, co nie przeszkadza im jednak, by spędzać wspólnie czas. Dzięki temu Zosia zyska wgląd w historię ludzi, którzy nagle zniknęli. Usłyszy o tajemniczych pociągach, ciasnych wagonach, pośpiesznie pakowanych walizkach i ludziach, których niby już nie ma, a są i nadal szukają w tym miejscu swoich bliskich.

W tej niezwykłej historii teraźniejszość miesza się z przeszłością, a dwie samotne bohaterki szukają w sobie oparcia i łączą się w onirycznej wizji.