Konstanty Andrzej Kulka skrzypce
Tomasz Strahl wiolonczela
Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Dolnośląskiej
Paweł Kos-Nowicki dyrygent
***
Carl Maria von Weber Uwertura Jubileuszowa op. 59
Johannes Brahms Koncert podwójny a-moll na skrzypce i wiolonczelę op. 102
Wolfgang Amadeus Mozart 36. Symfonia C-dur „Linzka” KV 425

Carl Maria von Weber był bez wątpienia artystą wszechstronnym. Kompozytor, dyrygent, krytyk i poeta zaprezentował najpełniejszy kształt swojej twórczości w dziełach operowych. Ich tematyka nawiązuje do fantastyczno-baśniowego świata zjaw i duchów, a charakteryzuje je głęboka nastrojowość i błyskotliwa instrumentacja. To wszystko sprawia, że dzieła Webera należą do żelaznego repertuaru. Ten wieczór otworzy jedno z nich – Uwertura Jubileuszowa op. 59 skomponowana w 1818 roku. Kolejnym punktem wieczoru w Filharmonii Dolnośląskiej będzie Koncert podwójny a-moll na skrzypce i wiolonczelę op. 102 Johannesa Brahmsa, w interpretacji znakomitych wirtuozów – Konstantego Andrzeja Kulki i Tomasza Strahla. Johannes Brahms wybierając instrumenty solowe do swojego dzieła kierował się względami osobistymi. Pochodząca z 1887 roku kompozycja miała bowiem zacieśnić naruszoną nieco przyjaźń łączącą jej autora i słynnego wówczas skrzypka Josepha Joachima. Dzieło podzielone jest na trzy ogniwa, a każde z nich ma zgoła odmienny charakter. Część pierwsza cechuje się symfonicznym rozmachem i dynamizmem, a mnogość przeplatających się tematów wymaga od słuchaczy szczególnego skupienia. Ogniwo drugie, oparte na prostym temacie, odznacza się łagodnością i śpiewnością. Część trzecią, formalnie zbliżoną do ronda, charakteryzuje wirtuozowski blask, chwilami oprószony odrobiną groteski. Koncert podwójny to ostatnie dzieło symfoniczne Brahmsa, który przez ostatnie 10 lat życia skupił się na komponowaniu muzyki kameralnej i solowej. W drugiej odsłonie wieczoru usłyszymy 36. Symfonię C-dur „Linzką” KV 425, będącą chyba najszybciej napisanym przez Wolfganga Amadeusa Mozarta utworem. Kompozytor przyjechał do miasta Linz 30 października 1783 roku, na zaproszenie swojego dawnego przyjaciela i protektora, hrabiego Josepha Antona von Thuna. Na miejscu Mozart został poinformowany, że 4 listopada ma dać koncert kompozytorski, a że nie miał ze sobą żadnej ze swoich symfonii w cztery dni napisał właśnie tę, nazwaną „Linzką”. Dzieło to w swej budowie pokrewne jest symfoniom Haydna. Składa się z czterech części i ma klasyczną konstrukcję. Co jednak interesujące, w drugiej części usłyszymy bardzo wokalny charakter linii melodycznej, zdradzający upodobanie Mozarta dla głosu ludzkiego. W konsekwencji mnogości mistrzowskich zabiegów kompozytorskich, które w Symfonii zastosował, dzieło można określić jako balansujące pomiędzy beztroską wesołością a podniosłym rozmarzeniem.