Bilety na: PREMIERA PT. "CZUŁY"/ PRZESTRZENIE SZTUKI- TANIEC 2024
Organizator: Kielecki Teatr Tańca
Zakończenie sprzedaży online: 26.10.2024, g. 19:00
Słowo od autorki spektaklu, choreograf pani Anny Nowak:
"Olga Tokarczuk pisze o sobie samej jako „rzemieślniczce” pisarstwa.
Jest to stanowisko bardzo mi bliskie, z którym utożsamiam się jako twórczyni. O procesie kreatywnym
myślę jako o drodze, na której co rusz napotykamy zadania/problemy do rozwiązania. Interesuje mnie
sposób w jaki choreograf postrzega owe problemy, jak „rozplątuje” nitki a potem łączy ze sobą
poszczególne wątki, aby utkać spójną nić dramaturgii.
Fascynuje mnie tendencja ludzkiego umysłu do tworzenia narracji z abstrakcyjnych form, proces, w
którym receptory w mózgu tworzą połączenia, czasem zupełnie nowe a czasem w oparciu o już
wcześniej wypracowane relacje. Interesuje mnie rola widza w spektaklu, jego aktywne uczestniczenie w
dziele choreograficznym, odbieranie go poprzez swój indywidualny procesor złożony z oryginalnych
doświadczeń, przeczuć, asocjacji. Dlatego tez pracę choreograficzną chciałabym oprzeć na zbiorze
esejów i wykładów autorstwa Olgi Tokarczuk zatytułowanym „Czuły Narrator”.
Autorka pisze:
„Poczucie skończoności wszystko banalizuje, ponieważ tylko to, co nie poddaje się naszemu poznaniu,
może wzbudzać nasz entuzjazm i zachować cudowny status tajemnicy”.
„Kim/czym jest właściwie to mówiące ‘ja’, ów głos, który znajduje sobie tylko wiadome punkty oparcia tak,
ze historia brzmi pewnie i budzi zaufanie?”
Struktura choreografii byłaby zbudowana wokół zagadnień poruszanych przez Olgę Tokarczuk w
„Czułym Narratorze”, zarówno tych opisywanych przez autorkę jako jej osobiste doświadczenie jak i tych
z dziedziny metodyki, wspomnianego przez nią rzemiosła.
W procesie kreatywnym chciałabym się skupić na zbudowaniu poszczególnych „zdarzeń”, jak np. solo,
duet, trio, kwartet, kwintet, sextet etc., a następnie skomponowaniu ich w taki sposób, który stworzy
dramaturgię niedokończoną, brzmiącą pewnie, budzącą zaufanie i jednocześnie posiadającą status
tajemnicy.
Poszczególne sekcje będą różnej długości, będą poddane „tłumaczeniu”, czyli zabiegowi nakładania
filtrów generujących znaczenia z pozornie abstrakcyjnej formy materiału choreograficznego.
Jedną z części spektaklu stanowiłby materiał video, nagrany wcześniej z tancerzami fragment
choreografii oferujący inną optykę niż szeroki plan widziany z widowni w teatrze.
Rzemiosło czy rzemieślnictwo wspomniane przeze mnie we wstępie odnosi się zarówno do choreografa,
tancerzy jak i widza. Odnosi się do sprawności operowania środkami wyrazu jak materiał ruchowy,
dźwięk, światło oraz dostępną dla indywidualnego odbiorcy percepcją, które podczas spektaklu na żywo
będą budować całość dramaturgii w czasie rzeczywistym, a będzie ona równomiernie zależna od
twórców, wykonawców jak i odbiorców."
"Olga Tokarczuk pisze o sobie samej jako „rzemieślniczce” pisarstwa.
Jest to stanowisko bardzo mi bliskie, z którym utożsamiam się jako twórczyni. O procesie kreatywnym
myślę jako o drodze, na której co rusz napotykamy zadania/problemy do rozwiązania. Interesuje mnie
sposób w jaki choreograf postrzega owe problemy, jak „rozplątuje” nitki a potem łączy ze sobą
poszczególne wątki, aby utkać spójną nić dramaturgii.
Fascynuje mnie tendencja ludzkiego umysłu do tworzenia narracji z abstrakcyjnych form, proces, w
którym receptory w mózgu tworzą połączenia, czasem zupełnie nowe a czasem w oparciu o już
wcześniej wypracowane relacje. Interesuje mnie rola widza w spektaklu, jego aktywne uczestniczenie w
dziele choreograficznym, odbieranie go poprzez swój indywidualny procesor złożony z oryginalnych
doświadczeń, przeczuć, asocjacji. Dlatego tez pracę choreograficzną chciałabym oprzeć na zbiorze
esejów i wykładów autorstwa Olgi Tokarczuk zatytułowanym „Czuły Narrator”.
Autorka pisze:
„Poczucie skończoności wszystko banalizuje, ponieważ tylko to, co nie poddaje się naszemu poznaniu,
może wzbudzać nasz entuzjazm i zachować cudowny status tajemnicy”.
„Kim/czym jest właściwie to mówiące ‘ja’, ów głos, który znajduje sobie tylko wiadome punkty oparcia tak,
ze historia brzmi pewnie i budzi zaufanie?”
Struktura choreografii byłaby zbudowana wokół zagadnień poruszanych przez Olgę Tokarczuk w
„Czułym Narratorze”, zarówno tych opisywanych przez autorkę jako jej osobiste doświadczenie jak i tych
z dziedziny metodyki, wspomnianego przez nią rzemiosła.
W procesie kreatywnym chciałabym się skupić na zbudowaniu poszczególnych „zdarzeń”, jak np. solo,
duet, trio, kwartet, kwintet, sextet etc., a następnie skomponowaniu ich w taki sposób, który stworzy
dramaturgię niedokończoną, brzmiącą pewnie, budzącą zaufanie i jednocześnie posiadającą status
tajemnicy.
Poszczególne sekcje będą różnej długości, będą poddane „tłumaczeniu”, czyli zabiegowi nakładania
filtrów generujących znaczenia z pozornie abstrakcyjnej formy materiału choreograficznego.
Jedną z części spektaklu stanowiłby materiał video, nagrany wcześniej z tancerzami fragment
choreografii oferujący inną optykę niż szeroki plan widziany z widowni w teatrze.
Rzemiosło czy rzemieślnictwo wspomniane przeze mnie we wstępie odnosi się zarówno do choreografa,
tancerzy jak i widza. Odnosi się do sprawności operowania środkami wyrazu jak materiał ruchowy,
dźwięk, światło oraz dostępną dla indywidualnego odbiorcy percepcją, które podczas spektaklu na żywo
będą budować całość dramaturgii w czasie rzeczywistym, a będzie ona równomiernie zależna od
twórców, wykonawców jak i odbiorców."