Bilety na: Koncert kameralny 9.12.2025 g. 19
Warszawa, Sienkiewicza 10
09.12.2025, g. 19:00 (wtorek)
cena - od 52,00 pln
Organizator: Filharmonia Narodowa
Zakończenie sprzedaży online: 09.12.2025, g. 18:00
Sala Koncertowa (parter)
Wykonawcy:
Belcea Quartet
Bertrand Chamayou - fortepian
Program:
Felix Mendelssohn-Bartholdy - Fuga Es-dur i Capriccio e-moll ze zbioru Cztery utwory na kwartet smyczkowy op. 81 [9']
Benjamin Britten - II Kwartet smyczkowy C-dur op. 36 [32']
przerwa [20']
Erich Wolfgang Korngold - Kwintet fortepianowy E-dur op. 15 [33']
Cztery utwory na kwartet smyczkowy to wydany pośmiertnie pod wspólnym opusem zbiór krótkich kompozycji kameralnych Feliksa Mendelssohna, pisanych na przestrzeni lat 1827–1847. Dwa ostatnie ogniwa stanowią: nostalgiczno-dramatyczne w wyrazie Capriccio, z zastosowaniem techniki fugowanej w drugiej części, oraz czterogłosowa Fuga oparta na powolnym, lirycznym temacie. Dość nieoczywiste (jak na epokę romantyzmu) odwołanie do formy fugi w twórczości Mendelssohna tłumaczyć można jego powszechnie znaną fascynacją dziedzictwem muzycznym baroku, w szczególności twórczością Johanna Sebastiana Bacha.
Z kolei powstały w 1945 roku II Kwartet smyczkowy Benjamina Brittena wskazuje na odniesienia do innego wielkiego twórcy doby baroku – Henry’ego Purcella. Utwór ten, uznawany za jedną z ważniejszych kompozycji instrumentalnych Brittena, dobrze prezentuje charakterystyczną nieoczywistość jego stylu, rozpiętego między neoklasycyzmem a awangardą. Związek z muzyką Purcella odnosi się zwłaszcza do trzeciej, ostatniej części dzieła, nawiązującej do barokowej, polifonicznej formy chaccony.
Skomponowany w latach 1920–1921, jeszcze podczas pracy w Europie, Kwintet fortepianowy E-dur Ericha Wolfganga Korngolda od pierwszych dźwięków zdradza wyraźne pokrewieństwo estetyczne z późniejszą o ponad dekadę twórczością hollywoodzką tego kompozytora (twórca ten znany jest dziś przede wszystkim jako jeden z najwybitniejszych amerykańskich kompozytorów muzyki filmowej). Zachowawczy stylistycznie i silnie romantyzujący w wyrazie język Korngolda wykazuje tu jednak pewne wpływy awangardowych tendencji muzyki XX wieku; jako wiedeńczyk, był on bez wątpienia świadkiem ich narodzin.
Robert Losiak
Wykonawcy:
Belcea Quartet
Bertrand Chamayou - fortepian
Program:
Felix Mendelssohn-Bartholdy - Fuga Es-dur i Capriccio e-moll ze zbioru Cztery utwory na kwartet smyczkowy op. 81 [9']
Benjamin Britten - II Kwartet smyczkowy C-dur op. 36 [32']
przerwa [20']
Erich Wolfgang Korngold - Kwintet fortepianowy E-dur op. 15 [33']
Cztery utwory na kwartet smyczkowy to wydany pośmiertnie pod wspólnym opusem zbiór krótkich kompozycji kameralnych Feliksa Mendelssohna, pisanych na przestrzeni lat 1827–1847. Dwa ostatnie ogniwa stanowią: nostalgiczno-dramatyczne w wyrazie Capriccio, z zastosowaniem techniki fugowanej w drugiej części, oraz czterogłosowa Fuga oparta na powolnym, lirycznym temacie. Dość nieoczywiste (jak na epokę romantyzmu) odwołanie do formy fugi w twórczości Mendelssohna tłumaczyć można jego powszechnie znaną fascynacją dziedzictwem muzycznym baroku, w szczególności twórczością Johanna Sebastiana Bacha.
Z kolei powstały w 1945 roku II Kwartet smyczkowy Benjamina Brittena wskazuje na odniesienia do innego wielkiego twórcy doby baroku – Henry’ego Purcella. Utwór ten, uznawany za jedną z ważniejszych kompozycji instrumentalnych Brittena, dobrze prezentuje charakterystyczną nieoczywistość jego stylu, rozpiętego między neoklasycyzmem a awangardą. Związek z muzyką Purcella odnosi się zwłaszcza do trzeciej, ostatniej części dzieła, nawiązującej do barokowej, polifonicznej formy chaccony.
Skomponowany w latach 1920–1921, jeszcze podczas pracy w Europie, Kwintet fortepianowy E-dur Ericha Wolfganga Korngolda od pierwszych dźwięków zdradza wyraźne pokrewieństwo estetyczne z późniejszą o ponad dekadę twórczością hollywoodzką tego kompozytora (twórca ten znany jest dziś przede wszystkim jako jeden z najwybitniejszych amerykańskich kompozytorów muzyki filmowej). Zachowawczy stylistycznie i silnie romantyzujący w wyrazie język Korngolda wykazuje tu jednak pewne wpływy awangardowych tendencji muzyki XX wieku; jako wiedeńczyk, był on bez wątpienia świadkiem ich narodzin.
Robert Losiak