Bilety na: Koncert symfoniczny 10.04.2026 g.19:30
Warszawa, Sienkiewicza 10
10.04.2026, g. 19:30 (piątek)
cena - od 52,00 pln
Organizator: Filharmonia Narodowa
Zakończenie sprzedaży online: 10.04.2026, g. 18:30
Sala Koncertowa/ abonament D1, Z1
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Krzysztof Urbański - dyrygent
Nemanja Radulović - skrzypce
Program:
Dmitrij Szostakowicz - Scherzo fis-moll op. 1 [5']
Piotr Czajkowski - Koncert skrzypcowy D-dur op. 35 [33']
przerwa [20']
Ludwig van Beethoven - VII Symfonia A-dur op. 92 [36']
Dmitrij Szostakowicz stworzył Scherzo fis-moll op. 1 w trakcie pierwszych semestrów swojej nauki w petersburskim konserwatorium (rozpoczął ją w wieku zaledwie 13 lat!). W tej niepozornej, pięciominutowej miniaturze orkiestrowej utalentowany nastolatek dał zapowiedź swojego przyszłego geniuszu symfonicznego, zachwycając oryginalną inwencją melodyczną, świetnym opanowaniem formy i niebanalną orkiestracją. Ponad dwadzieścia lat później pierwszy temat Scherza wykorzystał w miniaturze Nakręcana lalka, która weszła w skład zbioru łatwych utworów fortepianowych pt. Zeszyt dziecięcy (op. 69 nr 6).
Trudno dziś uwierzyć, że po prawykonaniu przez Adolfa Brodskiego Koncertu skrzypcowego D-dur op. 35 Piotra Czajkowskiego, które odbyło się 4 grudnia 1881 roku w Wiedniu, wpływowy krytyk Eduard Hanslick orzekł, że dzieło jest długie i pretensjonalne. Ponadto ten trzyczęściowy utwór, skomponowany w 1878 roku w czasie pobytu kompozytora w uzdrowisku Clarens nad Jeziorem Genewskim, został wcześniej odrzucony przez wybitnego skrzypka i pedagoga wiolinistyki Leopolda Auera, który uznał go za… niewykonalny. Dzisiaj, obok koncertów Mozarta, Beethovena, Paganiniego, Mendelssohna czy Brahmsa, należy do żelaznego repertuaru wirtuozów skrzypiec.
8 grudnia 1813 roku wiedeńskie prawykonanie VII Symfonii A-dur op. 92 Ludwiga van Beethovena wywołało entuzjazm publiczności i recenzentów. Bisowana wówczas część II (Allegretto) należy dzisiaj do najbardziej znanych i najgłośniej oklaskiwanych ustępów muzyki symfonicznej kompozytora. Tchnąca dostojną powagą żałobnego marsza, kontrastuje pod względem charakteru z poprzedzającym ją Vivace oraz kolejnymi częściami dzieła: z beztroskim scherzem (Presto), a zwłaszcza z frenetycznym finałem (Allegro con brio), który wprowadza żywiołowe, iście dionizyjskie taneczne motywy. Richard Wagner nieprzypadkowo określił Siódmą mianem „apoteozy tańca”.
Grzegorz Zieziula
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Krzysztof Urbański - dyrygent
Nemanja Radulović - skrzypce
Program:
Dmitrij Szostakowicz - Scherzo fis-moll op. 1 [5']
Piotr Czajkowski - Koncert skrzypcowy D-dur op. 35 [33']
przerwa [20']
Ludwig van Beethoven - VII Symfonia A-dur op. 92 [36']
Dmitrij Szostakowicz stworzył Scherzo fis-moll op. 1 w trakcie pierwszych semestrów swojej nauki w petersburskim konserwatorium (rozpoczął ją w wieku zaledwie 13 lat!). W tej niepozornej, pięciominutowej miniaturze orkiestrowej utalentowany nastolatek dał zapowiedź swojego przyszłego geniuszu symfonicznego, zachwycając oryginalną inwencją melodyczną, świetnym opanowaniem formy i niebanalną orkiestracją. Ponad dwadzieścia lat później pierwszy temat Scherza wykorzystał w miniaturze Nakręcana lalka, która weszła w skład zbioru łatwych utworów fortepianowych pt. Zeszyt dziecięcy (op. 69 nr 6).
Trudno dziś uwierzyć, że po prawykonaniu przez Adolfa Brodskiego Koncertu skrzypcowego D-dur op. 35 Piotra Czajkowskiego, które odbyło się 4 grudnia 1881 roku w Wiedniu, wpływowy krytyk Eduard Hanslick orzekł, że dzieło jest długie i pretensjonalne. Ponadto ten trzyczęściowy utwór, skomponowany w 1878 roku w czasie pobytu kompozytora w uzdrowisku Clarens nad Jeziorem Genewskim, został wcześniej odrzucony przez wybitnego skrzypka i pedagoga wiolinistyki Leopolda Auera, który uznał go za… niewykonalny. Dzisiaj, obok koncertów Mozarta, Beethovena, Paganiniego, Mendelssohna czy Brahmsa, należy do żelaznego repertuaru wirtuozów skrzypiec.
8 grudnia 1813 roku wiedeńskie prawykonanie VII Symfonii A-dur op. 92 Ludwiga van Beethovena wywołało entuzjazm publiczności i recenzentów. Bisowana wówczas część II (Allegretto) należy dzisiaj do najbardziej znanych i najgłośniej oklaskiwanych ustępów muzyki symfonicznej kompozytora. Tchnąca dostojną powagą żałobnego marsza, kontrastuje pod względem charakteru z poprzedzającym ją Vivace oraz kolejnymi częściami dzieła: z beztroskim scherzem (Presto), a zwłaszcza z frenetycznym finałem (Allegro con brio), który wprowadza żywiołowe, iście dionizyjskie taneczne motywy. Richard Wagner nieprzypadkowo określił Siódmą mianem „apoteozy tańca”.
Grzegorz Zieziula