Bilety na: TRAINSPOTTING | BRITISH FILM FESTIVAL 2024
[PL]
Głęboko uzależniony od heroiny Mark Renton (Ewan McGregor) regularnie widuje się z kumplami, z którymi dorastał w jednej z dzielnic Edynburga: Spudem (Ewen Bremner), Sick Boyem (Jonny Lee Miller), Tommym (Kevin McKidd) i psychopatycznym Begbie’em (Robert Carlyle). Ich wspólne spotkania obfitują w branie działek i handel narkotykami, bójki i kradzieże, imprezowanie do białego rana oraz niezobowiązujący seks z dopiero co poznanymi dziewczynami. Renton, zgodnie skądinąd z monologiem, który wygłasza, postanawia „wybrać życie” i zerwać z nałogiem, ale – jak wiadomo – stare grzechy mają długie cienie. Wyprowadzka do Londynu to zdecydowanie za mało, by uciec od przeszłości. Danny Boyle, który dał się poznać kinomanom czarną komedią PŁYTKI GRÓB (1994), kuł żelazo, póki gorące. Sięgnąwszy po szalenie kontrowersyjną powieść Irvine’a Welsha, stworzył nominowane do Oscara za najlepszy scenariusz dzieło tak intensywne, że słynna scena rozgrywająca się w „najobrzydliwszym kiblu w Szkocji” stanowi zaledwie wierzchołek góry lodowej, jeśli chodzi o ekranową obsceniczność. Ten momentami naprawdę obrzydliwy film będący swego rodzaju brytyjską odpowiedzią na PULP FICTION (1994) Quentina Tarantino, pulsujący eklektyczną ścieżką dźwiękową (od rytmów lat siedemdziesiątych po muzykę klubową), obfitujący w odważne i ocierające się o halucynacje rozwiązania wizualne, zyskał status kultowego i – pomimo skromnego budżetu – zarobił krocie. Nie ma on jednak charakteru wyłącznie rozrywkowego. Ukazana w nim wizja świata jest, owszem, humorystyczna i surrealistyczna, ale zarazem brutalna i pesymistyczna, zaś w samym akcie szprycowania się dragami nie ma nic ekscytującego. Haj jest tylko doraźny.
[ENG]
Mark Renton (Ewan McGregor), deeply addicted to heroin, regularly hangs out with the mates he grew up with in an Edinburgh neighbourhood: Spud (Ewen Bremner), Sick Boy (Jonny Lee Miller), Tommy (Kevin McKidd), and the psychopathic Begbie (Robert Carlyle). Their get-togethers are filled with drug-taking, dealing, brawls, theft, partying until the early hours, and casual flings with girls they’ve just met. Renton, as he explains in his now-iconic monologue, decides to "choose life" and break free from his addiction, but – as we all know – old habits die hard. Moving to London is nowhere near enough to escape his past.
Danny Boyle, who made himself known to cinema-goers with the black comedy SHALLOW GRAVE (1994), was forging an iron while it was hot.
Taking Irvine Welsh's wildly controversial novel, he created an Oscar-nominated Best Screenplay work of such intensity that the famous scene set in ‘the filthiest toilet in Scotland’ is just the tip of the iceberg regarding on-screen obscenity. A kind of British answer to Quentin Tarantino's PULP FICTION (1994), pulsating with an eclectic soundtrack (ranging from seventies rhythms to club music), abounding in bold and hallucinatory visuals, this at times, genuinely disgusting film has gained cult status and, despite its modest budget, has made a fortune, became a massive box office hit.
But this is far more than mere entertainment. The world depicted is indeed humorous and surreal, yet at the same time brutal and deeply pessimistic, showing that there’s nothing glamorous about taking drugs. The high is, at best, only temporary.
Głęboko uzależniony od heroiny Mark Renton (Ewan McGregor) regularnie widuje się z kumplami, z którymi dorastał w jednej z dzielnic Edynburga: Spudem (Ewen Bremner), Sick Boyem (Jonny Lee Miller), Tommym (Kevin McKidd) i psychopatycznym Begbie’em (Robert Carlyle). Ich wspólne spotkania obfitują w branie działek i handel narkotykami, bójki i kradzieże, imprezowanie do białego rana oraz niezobowiązujący seks z dopiero co poznanymi dziewczynami. Renton, zgodnie skądinąd z monologiem, który wygłasza, postanawia „wybrać życie” i zerwać z nałogiem, ale – jak wiadomo – stare grzechy mają długie cienie. Wyprowadzka do Londynu to zdecydowanie za mało, by uciec od przeszłości. Danny Boyle, który dał się poznać kinomanom czarną komedią PŁYTKI GRÓB (1994), kuł żelazo, póki gorące. Sięgnąwszy po szalenie kontrowersyjną powieść Irvine’a Welsha, stworzył nominowane do Oscara za najlepszy scenariusz dzieło tak intensywne, że słynna scena rozgrywająca się w „najobrzydliwszym kiblu w Szkocji” stanowi zaledwie wierzchołek góry lodowej, jeśli chodzi o ekranową obsceniczność. Ten momentami naprawdę obrzydliwy film będący swego rodzaju brytyjską odpowiedzią na PULP FICTION (1994) Quentina Tarantino, pulsujący eklektyczną ścieżką dźwiękową (od rytmów lat siedemdziesiątych po muzykę klubową), obfitujący w odważne i ocierające się o halucynacje rozwiązania wizualne, zyskał status kultowego i – pomimo skromnego budżetu – zarobił krocie. Nie ma on jednak charakteru wyłącznie rozrywkowego. Ukazana w nim wizja świata jest, owszem, humorystyczna i surrealistyczna, ale zarazem brutalna i pesymistyczna, zaś w samym akcie szprycowania się dragami nie ma nic ekscytującego. Haj jest tylko doraźny.
[ENG]
Mark Renton (Ewan McGregor), deeply addicted to heroin, regularly hangs out with the mates he grew up with in an Edinburgh neighbourhood: Spud (Ewen Bremner), Sick Boy (Jonny Lee Miller), Tommy (Kevin McKidd), and the psychopathic Begbie (Robert Carlyle). Their get-togethers are filled with drug-taking, dealing, brawls, theft, partying until the early hours, and casual flings with girls they’ve just met. Renton, as he explains in his now-iconic monologue, decides to "choose life" and break free from his addiction, but – as we all know – old habits die hard. Moving to London is nowhere near enough to escape his past.
Danny Boyle, who made himself known to cinema-goers with the black comedy SHALLOW GRAVE (1994), was forging an iron while it was hot.
Taking Irvine Welsh's wildly controversial novel, he created an Oscar-nominated Best Screenplay work of such intensity that the famous scene set in ‘the filthiest toilet in Scotland’ is just the tip of the iceberg regarding on-screen obscenity. A kind of British answer to Quentin Tarantino's PULP FICTION (1994), pulsating with an eclectic soundtrack (ranging from seventies rhythms to club music), abounding in bold and hallucinatory visuals, this at times, genuinely disgusting film has gained cult status and, despite its modest budget, has made a fortune, became a massive box office hit.
But this is far more than mere entertainment. The world depicted is indeed humorous and surreal, yet at the same time brutal and deeply pessimistic, showing that there’s nothing glamorous about taking drugs. The high is, at best, only temporary.