PANOPTICUM

Panopticum to roztańczony i rozśpiewany spektakl oparty na tekstach jednego z najwybitniejszych polskich poetów. Niezwykłej urody liryki, wiersze pełne zachwytu dla życia i świata, utwory satyryczne, zaangażowane społecznie oraz skecze – nieustająco wywołujące śmiech składają się na ten teatralny wieczór. Najwyższej jakości sztuka słowa, nastrojowa muzyka Jerzego Chruścińskiego w doskonałej aranżacji Zespołu Max Klezmer Band tworzą niezwykłą atmosferę – chwilę zadumy, ale także gwarantują doskonałą zabawę.
Panopticum to zbiór osobliwości – dziwnych postaci tworzonych przez natchnionego poetę. W zakopiańskim spektaklu ożywa klimat podwórek, małych skwerków i przedwojennych kawiarni, z ich stałymi bywalcami. To także zbiorowisko wspaniałych osobowości – zakochanego literata, bladego arystokraty, femme fatale, cwaniaczka. Można tu odszukać kokietkę, bawidamka, ale i porzuconą prostą dziewczynę, wzdychającą do lepszego świata. A wszystkim im towarzyszy oryginalna grupa wędrujących po podwórzach muzykantów.
W przedstawieniu znalazły się teksty Juliana Tuwima – te powszechnie znane jak Melodia, Wspomnienie czy Litania, przejmująca Zośka Wariatka, żartobliwe jak Ja nie mam czasu czy tytułowe Panopticum – poza tym utwory młodzieńcze, wiersze nieznane, niedawno odkryte, wierszyki dla dzieci oraz skecze wykorzystywane w kabarecie Qui Pro Quo. Celność słowa, odwaga wypowiedzi i piękno języka to cechy poezji jednego z najwybitniejszych polskich poetów. Satyra obyczajowa i polemiczna była mu niezwykle bliska, negował w taki sposób stare modele obyczajowe, ale i uniwersalne ludzkie przywary. W utworach takich jak: Na potwarców, Do prostego człowieka czy Miłosierdzie apelował o pomoc dla skrzywdzonych, biednych, dyskryminowanych.
Całość skomponował i wyreżyserował Andrzej St. Dziuk.
Premiera 5 listopada 2004, Scena Atanazego Bazakbala
* W spektaklu wykorzystywane są efekty z użyciem dymu oraz pojawia się dym papierosowy.