Przysposobienie obronne to przypowieść, lekcja o zadawaniu ran, rozpoczynająca się słowami: Na ziemi żałośnie maleńkiej żył sobie człowiek maleńki. Jego służba była maleńka. I bardzo maleńki był jego portfel. Pensję dostawał maleńką… Aż któregoś pięknego poranka zapukała do jego okienka niewielka, zdawało się, wojna… Automat dali mu maleńki. Buty mu dali za małe. Hełm mu dali maleńki i małego rozmiaru płaszcz…
Oryginalny spektakl zrealizowany według scenariusza aktorów i aktorek głośnej charkowskiej grupy teatralnej Piękne Kwiaty, zaproszonych weteranów wojennych oraz dramaturga Dmytro Levytskyi’ego miał premierę w 2016 i pokazywany był z ogromnym sukcesem w wielu miastach Ukrainy i zagranicą. Czytanie performatywne Przysposobienia obronnego przygotowane przez Jakuba Skrzywanka narodziło się z potrzeby poszukania odpowiedzi na pytanie, jakimi narzędziami i w jaki sposób współczesny polski teatr może opowiadać o sytuacjach, które mogą wydawać się dla nas – Polek i Polaków – odległe, czy nawet obce, jak trwająca od 2014 roku wojna w Donbasie. Reżyser, zaproszona do współpracy ukraińska aktorka Vera Popova i zespół aktorski Teatru Współczesnego w Szczecinie zastanawiają się nad tym, kim na scenie stają się polscy aktorzy, wcielający się w walczących w sąsiednim kraju żołnierzy. Czy są w stanie opowiedzieć o dramatycznych wydarzeniach wojny, która jest prowadzona za naszymi granicami? A jeśli tak, to w jaki sposób?
 
/tłumaczenie tekstu: Liuba Ilnytska, Joanna Wichowska/
 
Dmytro Levytskyi
Urodzony w 1986 r. w Komsomolsku ukraiński dramatopisarz, reżyser, artysta konceptualny. Obecnie mieszka w Kijowie. Absolwent Chmielnickiego Uniwersytetu Narodowego (tytuł magistra filologii ukraińskiej) i prestiżowej Szkoły Dramatycznej w Moskwie. Współzałożyciel grupy Pic Pic realizującej interaktywne wycieczki audio. Jego zainteresowania koncentrują się wokół przestrzeni miejskiej w jej społecznym, ekonomicznym i historycznym wymiarze. Swoje projekty realizował dla Centrum Badań nad Kulturą Wizualną w Kijowie, Festiwalu Filmu i Urbanistyki 86 w Sławutyczu (Ukraina), Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. W 2019 był kuratorem projektu Kijowska w ramach Biennale Warszawa. Jest autorem dramaturgii do głośnego ukraińskiego spektaklu Restoran Ukraina (2017) koprodukowanego przez Goethe-Institut, którego tematem jest korupcja i system patriarchalny w Ukrainie.
 
Jakub Skrzywanek 
Urodzony w 1992 roku we Wrocławiu. Reżyser, autor, twórca instalacji performatywnych, absolwent Wydziału Reżyserii Dramatu w Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie oraz Filologii Polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. W 2013 roku w ramach stypendium studiował także na Uniwersytecie Karola w Pradze. W styczniu 2016 roku oficjalnie zadebiutował spektaklem Cynkowi chłopcy zrealizowanym w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu, który został pokazany na najważniejszych polskich festiwalach. W kolejnych latach współpracował z Teatrem Powszechnym w Warszawie, Teatrem Polskim w Poznaniu, Teatrem Muzycznym Capitol we Wrocławiu, Teatrem im. Jana Kochanowskiego w Opolu, Teatrem Zagłębia w Sosnowcu, Teatrem Współczesnym w Szczecinie, czy Teatrem 21, dla którego – wraz z Justyną Sobczyk – wyreżyserował Superspektakl przygotowany w ramach koprodukcji z Teatrem Powszechnym w Warszawie. Jego najgłośniejsze spektakle to Kordian (w Teatrze Polskim w Poznaniu) oraz Mein Kampf (w Teatrze Powszechnym w Warszawie), przygotowany w ramach obchodów Roku Antyfaszystowskiego, gdzie po raz pierwszy w historii na scenie teatralnej podjęto bezpośrednią polemikę z książką autorstwa Adolfa Hitlera, co odbiło się szerokim echem nie tylko w Polsce, ale też poza granicami, gdzie spektakl Skrzywanka był bardzo pozytywnie odbierany m. in. przez „Financial Times”, „New York Times”, „Der Freitag”, „Jerusalem Post”, czy „L’Espresso”. W 2019 roku w miesięczniku „Dialog” ukazał się jego debiutancki dramat Pogrom alfonsów, Warszawa 1905, który został zakwalifikowany do półfinału Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej. Ostatnio (2019) wyreżyserował w Teatrze Współczesnym w Szczecinie znakomicie przyjętego przez krytykę Kaspara Hausera.