Z głową w chmurach
czyli o Żyrafie, która szukała deszczu



Premiera            28 września 2019

Scenariusz, reżyseria         Katarzyna Kawalec

Scenografia, lalki            Areta Puchalska

Muzyka                 Łukasz Damrych

Ruch sceniczny             Klaudia Cygoń

Wiek widza            5+

Czas trwania            50 minut


Spektakl w konwencji musicalu lalkowego, dedykowany dzieciom w wieku od 5 lat. Główną bohaterką opowieści jest Żyrafa. Jej wędrówce w poszukiwaniu wody i deszczu będą towarzyszyły wielobarwne Ptaki, których animacja będzie połączona z choreografią taneczną aktorów, tworząc układy mieniące się jak w kalejdoskopie.
    Drugą najważniejszą postacią, która odmieni postrzeganie świata przez Żyrafę, będzie Żmija, a raczej Żmij. Nieco opryskliwy i bystry Żmij postara się, aby Żyrafa zatrzymała się w swojej gonitwie, co tylko z pozoru może być dla niej przeszkodą.
    Nie pozwalając jej gnać na oślep, postara się, aby nie potykała się o własne nogi i sama nie zginęła z pragnienia. W końcu też Żmija, wbrew swojemu zamiłowaniu do upału, zaprowadzi ją na wysoką górę, gdzie znajdą razem śnieg i lód potrzebny do stworzenia nowej, potrzebnej chmury. Będzie to spełnienie marzenia Żyrafy o tym, aby błądzić pośród chmur, bowiem szczyt spowity jest mgłami i pełen tak upragnionej wody (choć zamarzniętej). Żmija poświęci się i zrzuci swoją skórę, aby Żyrafa mogła wykorzystać ją do przeniesienia wody na pustynię.
    Lód wyparuje nad pustynią, tworząc chmurę, i tym sposobem oboje - już wiedząc, że chcą zawsze podążać razem - przyczynią się do powstania maleńkiej oazy w środku pustkowia.
    Razem z bohaterami przeniesiemy się do współczesnej, choć bajkowej Afryki, gdzie panuje upał i zwierzętom zaczyna brakować wody. Marzycielska, ale jednocześnie energiczna Żyrafa, nie widząc innego sposobu, wybiera się w pogoń w poszukiwaniu chmur, z których ma spaść na pustynię deszcz. Ptaki, które władają niebem nad piaszczystym bezkresem, niestety nie dają rady znaleźć najmniejszej nawet chmurki. Sadzawki wysychają jedna po drugiej i zaczyna brakować nadziei.
    Żyrafa postanawia pomóc innym i wzlecieć sama, ale jest to dla niej niewykonalne, choćby dostała od Ptaków mnóstwo piór. Biegnie jak najdalej zapatrzona w niebo, a w swoim pędzie nie zauważa wygrzewającej się na piasku Żmii. Potyka się o nią, za co zostaje nawet ukąszona. Żmija, a dokładniej Żmij, oszukuje najpierw Żyrafę, że chmury są tuż obok. Rysuje je.. na piasku. Temperament zupełnie odmienny od własnego, podstępnego, intryguje Żmija, ale zauważa też, że Żyrafa potrzebuje pomocy. Podczas wspólnej wędrówki nawiązuje się między nimi uczucie oraz więź. Żmija jest w stanie zrzucić swoją skórę pod groźbą zamarznięcia na kość na ośnieżonej górze, aby tylko pomóc Żyrafie. A Żyrafa potrafi nareszcie zatrzymać się i spojrzeć spokojnie na sytuację. Odtąd razem będą potrafili zrobić wszystko, o czym zamarzą, począwszy od stworzenia nad pustynią chmury, z której spadnie wyczekiwany długo deszcz.