Bertolt Brecht, Kurt Weill
reż. Ersan Mondtag
Duża Scena, ul. Jagiellońska 1

Cóż za historia, magiczna i poruszająca – środowisko gangsterów, egzotyczny dreszcz zbrodni w blasku księżyca nad Soho!Ta najsłynniejsza jak dotąd niemiecka sztuka swój światowy sukces zawdzięcza również temu, że pod jej bezwstydnym humorem i zmysłową muzyką kryje się zło, głęboka socjopatia, które łatwo przeoczyć. Ale gdy, jak ustępujący efekt narkotyku, znika teatralna iluzja, wykreowana rzeczywistość, fabularna matrix – zaczynamy spoglądać na tych wszystkich morderców, kurwy, oszustów, gwałcicieli, jak na własne odbicie w lustrze. Okazuje się, że szumowiny z marginesu społeczeństwa stanowią w istocie jego mroczny rdzeń, w którym toczy się zażarta walka o pozycję: wzajemne pożeranie się, nieustające szukanie kozłów ofiarnych i przyjemność czerpana czyimś kosztem.
Europejski teatr iluzji stracił swą siłę. Podobnie jak seksowni gangsterzy Brechta wkraczają na scenę ze społecznych marginesów – tak w coraz większym stopniu kryzys zrodzony na obrzeżach porządnego społeczeństwa zaczyna zawłaszczać nasz piękny burżuazyjny teatr. Kapitalizm, który przerodził się w kleptokrację, a następnie w gospodarkę wojenną, szydzi z romantycznej wiary w to, że kontrakty i handel zapewnią światu ochronę przed chciwością i przemocą, bo w istocie one właśnie są jego naturą.
Mackie Messer (po polsku: nóż czyli Majcher) przeobraził się w Mackiego MeZera i przyozdabia tym „Z” swoje czołgi.
Ersan Mondtag sięga w głąb koszmaru, który kryje się pod efektowną powierzchnią tej nietuzinkowej sztuki. Koszmaru wszechobecnego w świecie, w którym 97% dóbr jest w posiadaniu 3% społeczeństwa. Gdzie zwykli ludzie są wykorzystywani przez dyktatorów, traktowani jak towar, zastraszani. Gdzie filantropi szykują bunkry na czas apokalipsy, a system, niczym zombie, chciałby pożreć wszystko. Mondtag przedstawia ten horror w sposób tak wyrazisty i mroczny, że rodzi się nadzieja, iż obudzimy się zdumieni i ujrzymy samych siebie takimi, w jakich nie przestawał wierzyć Brecht: nie jako konkurentów walczących o pozycję oraz ofiary zbrodni.
Lecz jako ludzkie istoty pomagające sobie nawzajem.
Thomaspeter Goergen

Krzysztof Zawadzki ewidentnie bawi się rolą, z czego przyjemność udziela się też publiczności. Trudno się zresztą aktorowi dziwić, gdyż takie podejście do postaci narzucają mu kostium i charakteryzacja. Peachum Zawadzkiego do złudzenia przypomina (…) Jacka Sparrowa z „Piratów z Karaibów”, podobny do Johnny’ego Deppa ma wdzięk. (…) to jedna z trzech najlepszych ról w spektaklu. O znakomitej – zabawnej i przerażającej, brawurowo ogrywającej swą vis comica – Annie Radwan już wspomniałem. Wydarzeniem wieczoru jest jednak Magda Grąziowska w roli Polly. Rozkosznie zepsuta, do cna perwersyjna, pod makijażem infantylnej laleczki do głębi okrutna żona Macheatha wyrasta z czasem na postać pierwszoplanową. (…) Anna Radwan wspaniale śpiewa „Balladę o seksualnej powolności”, a do niej należy przejmujące, inne od wszystkich wykonanie „Jenny, narzeczonej pirata” – dla mnie najbardziej przeszywający moment widowiska.
Jacek Wakar blog.pl/recenzja

Patronem medialnym jest Onet.

Obsada
Przemysław Przestrzelski
Beata Paluch, Anna Radwan
Krzysztof Zawadzki
Magda Grąziowska, Alicja Jurkowska, Bogumiła Bajor (AT)
Dorota Segda
Stanisław Linowski
Paulina Kondrak, Małgorzata Walenda
Bogdan Brzyski
Krzysztof Stawowy
Iwona Budner
Małgorzata Gałkowska
Aldona Grochal
Urszula Kiebzak
Beata Malczewska
Bolesław Brzozowski, Piotr Sędkowski
Bartosz Gomoła (gościnnie, AST)
Grzegorz Grabowski
Mikołaj Kubacki
Rafał Jędrzejczyk
Veren De Heddge (gościnnie), Piotr Mateusz Wach (gościnnie) Performerzy

Zespół muzyczny:
Piotr Nowak (trąbka)
Konrad Pisera (trąbka)
Leszek Nowotarski (saksofon, klarnet, flet)
Bartosz Bętkowski (saksofon, klarnet, flet)
Robert Szczerba (puzon)
Mateusz Dudek/Kacper Tracz (bandoneon, akordeon)
Grzegorz Frankowski (kontrabas)
Krzysztof Oczkowski/ Piotr Grodecki (banjo, gitary, wiolonczela)
Leszek Lorent (perkusja)
Justyna Skoczek (pianino, harmonium, celesta)

Uwaga: Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych. W spektaklu jest poruszana tematyka wojny. Występują sceny przemocy oraz nagość. W spektaklu jest używana sztuczna krew.
Wystawiony za zgodą Suhrkamp Verlag AG i Universal Edition AG.