Henryk IV Lancaster – król, który objął tron strąciwszy z niego Ryszarda II, dziś sam staje w obliczu rebelii. Henryk Percy, odtrącony niegdysiejszy stronnik króla, podburza możnych do buntu. Jego syn – Henryk Percy zwany Hotspur przygotowuje się do poprowadzenia armii przeciwko królowi. Tymczasem syn króla – Henryk książę Walii spędza czas włócząc się po pubach z dekadentem Sir Johnem Falstaffem.

„Historia Henryka IV” opowiada o losach czterech Henryków. W spolaryzowanej Anglii każdy z nich musi wybrać, w którą prawdę wierzyć i po której stanąć stronie, nie zapominając o starej mądrości: „chcesz pokoju, szykuj się do wojny”.

„Historia Henryka IV” to ponadczasowa opowieść, mimo że jej bohaterami są postacie historyczne: konkretny król, jego syn – przyszły Henryk V i przedstawiciele znanych angielskich rodów. Pod koniec XVI wieku była to najpopularniejsza sztuka Szekspira. Nawet jeśli romantycy woleli „Hamleta”, „Romea i Julię” czy „Burzę”, a my przejęliśmy od nich te upodobania, sztuka o Henryku IV niezaprzeczalnie pozostaje szczytowym osiągnięciem tego, co nazywamy teatrem Szekspirowskim. Mamy tu dramat historyczny, dramat rodzinny, tragedię jednostki na tle doświadczeń zbiorowości, komedię z rysem farsy, łotrzykowską przygodę, studium moralności i dojrzewana do władzy, kulisy wielkiej polityki.

Czyż świat nie jest teatrem? W „Historii Henryka IV” doskonale widzimy, że teatr jest całym światem! Szekspirowskie „tu i teraz” zmienia się w uniwersalne „wszędzie i zawsze” – w opowieść o tym, że po władzę trudno jest sięgnąć, ale jeszcze trudniej jest ją utrzymać nie tracąc ideałów.

Francuski reżyser Ivan Alexandre po czternastu latach wraca do Teatru Polskiego. W 2011 roku przygotował pamiętną inscenizację Cyda Corneille’a z Pawłem Kruczem w roli tytułowej.